بدون عنوان

از این روزام راضی نیستم. نه به خونه درست میرسم و نه کار مفید خاصی انحام میدم.

کلا فهمیده م که من آدمی هستم که با زور باید یه کاری کنم. باید هی خودم رو هل بدم تو کارای مختلف. یعنی اینکه مثلا یه ددلاینی واسه کارم باشه. مجبور باشم ساعت خاصی سر کار باشم. از کارای خونه هم تمیزکاری رو باید مهمون بیاد تا بکنم. غذا هم که بالاخره مجبورم یه چیزی درست کنم بخوریم.

وقتی که هنوز روی پایان نامه م کار میکردم، یا وقتی که برای امتحانای زبان میخوندم هم همین قدر فک کنم به کارای خونه میرسیدم. ولی اون موقع از خودم راضی بودم. چون به نسبت وقتی که داشتم خوب بود. ولی الان که بیشتر وقتمو بیکارم بازم همون کارای اصلی رو میکنم. البته خب یه موقعایی هم استثناء هست دیگه. جوگیر میشم و بهتر کارارو میکنم و به خونه میرسم.

یه دلیل شاید این باشه که همسرجان هم ظاهرا براش اونقدرا مهم نیست که خونه خیلی مرتب نباشه.

از صب تا شب، و بعضاً تا نیمه های شب مث آدمای معتاد نشستم پای نت و وبلاگ میخونم. یه وبلاگ خوب که پیدا میکنم تا ته ش رو در نیارم ول کن نیستم. :(

کاش سر یه کاری رفته بودم که وقتمو بیشتر میگرفت و پول خوبی هم توش بود. یخورده دنبال تدریس خصوصی بودم. دورس دانشگاهی رشته خودم. ولی جور نشد. یعنی تو سایت تبلیغ زدم. اول قیمت نسبتاً بالایی میگفتم. البته خیلیا اون قیمت میگفتنا. زیاد زنگ میزدن و قیمت میگرفتن ولی دیگه زنگ نمیزدن. کم کم کمش کردم و دیگه وقت تبلیغ سایتم هم تموم شد. اون اواخرش هم یکی دو نفر یه درسایی رو حالت فوری و رفع اشکالی میخواستن و من چون مدت ها بوده اون درسارو نگاه نکرده بودم (درسای لیسانس) و نمیتونستم یهو واسه همه مطالب اون درس خودمو آماده کنم ردشون میکردم. یه حالتی برام خوب بود که یکی مثلا 5-6 جلسه بخواد تا یه درسو براش قشنگ درس بدم. تا منم وقت داشته باشم که خودم بخونم قبلش. :)

الانم بد نیست اگه واسه تدریس زبان و ترجمه متون زبان بازم آگهی بزنم. ببینم چی میشه...