من آمده ام وای وای

سلام سلام

هرکی که اینجا رو میخونه براش آرزوی سلامتی و دل خوش دارم

کلا چند ماه یه بار میام یه چیزی مینویسم و میرم که میرم :)

ولی خدایی چند وقتیه که دلم میخواد بیام یه جایی مث اینجا بحرفم. از تصمیماتم، نظراتم، تجربه هایی که بهتره ثبت بشن واسه آینده م، و ...

اینکه بنویسم و فکرامو روی کاغذ بیارم بهم کمک میکنه که بیشتر فکر کنم و با نظرات خودم بیشتر آشنا بشم!!

جدی میگم! در بسیاری از موارد اصلا نظر خودم رو نمیدونم!! این شاید به خاطر کم حرف بودن من باشه.

حالا این نوشتن چه بهتر که همراه باشه با موقعیتی برای خوانده شدن و در مورد نظراتم بازخورد گرفتن و سنگ صبور پیدا کردن و ...

اینا میشه گفت که دلایل اصلیم هست برای داشتن وبلاگ

خدا رو صد هزار بار شکر، گوش شیطون کر، چشاش کور، درد و بلامون تو سرش!! :)) اوضامون اینجا خیلی خیلی بهتر شده به نسبت چند ماه اول

من که خیلی خدا رو بابت این موضوع شکر میکنم. شکر زبونی رو میکنم. شکر عملی رو نمیدونم

حالا نه اینکه دیگه همه چی عالی باشه و دیگه استرس نگیرم یا افسرده نشم غصه نخورم و اینا

ولی خوب به نسبت قبل بسی بهتر است

سه روز پیش سالگرد ورودمون به فرنگ بود. پر فراز و نشیب ترین سال زندگیم....

حدود یک ماه و نیم پیش به مدت هفده روز رفتیم ایران و دیداری تازه کردیم

خوب بود. دلمون وا شد. ولی همش در حال بدو بدو بودیم :) از این شهر به اون شهر

دیگه اینکه ایران و آدماش برام عینا همون بود

ینی با هر کی از دوست و آشنا برخوردی داشتم همش داشتم تو دلم میگفتم که اینکه هنووزم همونجوریه که

نمیدونم اصلا چرا باید عوض بشن، خب معلومه همونجورین، مث خودم..

مث خودم؟ نمیدونم...

خب این یه ساله سختی ... کشیدم (اومدم بگم سختیای زیادی کشیدم، واقعا روم نشد!)

میتونم بگم که با توجه به روحیات خودم و تاب و توانم، سختی های زیادی کشیدم!

خلاصه نمیدونم که آیا این که میگن سختی که نکشتت قویت میکنه واسم چقدر مصداق داشته

عوض شدم من؟ نمیدونم.. احساس میکنم که اونقدرا هم عوض نشدم.

ینی فکر نمیکنم تاب و توانم در برابر مشکلات خیلی بالا رفته باشه