پاره ای از تصمیمات برای آینده

دوست دارم بعد از درسم بچه دار بشم و کار پاره وقت هم داشته باشم و همسر که اون موقع دانشجو باشه هم میتونه واسه بچه وقت بذاره.

یکی از دوستان، چند شب پیش، حرف قابل تاملی زد. اینکه ما اگه بچه مون رو اینجا به دنیا بیاریم، و اگر قبل مدرسه رفتنش ایران رفته باشیم. این بچه خودش رو به علت اینکه این انتخاب رو همیشه داره که بیاد آمریکا زندگی کنه، از دیگرون متمایز (برتر) میدونه. هر چند که تا حد زیادی این موضوع به تربیت خانوادگی هم ربط داره، ولی بازم نکته جالبی بود.

همسر جان میگه که دوست داره بچه مون واسه مدرسه رفتن ایران باشه. منم دوست دارم که چند سالی کار کردن توی امریکا رو تجربه کنم و بعد از اون با تجربه ای که از کار اینجا به دست آوردم برگردم و بتونم تجربه هامو تو ایران پیاده کنم.

روابط دوستیمون اینجا

اینجا که همه دور از خانواده هستن، یه اخلاقای خاصی پیدا میکنن. اونایی که بیشتر اینجا بودن، بیشتر اینطور هستن. مخصوصا اونایی که مجردن. خیلی سخت گیر میشن تو زندگیشون. میخوان همه چیز حتما یه جور خاصی باشه. مثلا طرف انتظار داره که اگه کار خوبی میکنه حتما به یه شکل خاصی ازش قدردانی بشه. یا توی روابط حد و مرزهای عجیب و غریبی میذارن. به محض اینکه یه رفتار کوچیکی میبینن از طرف مقابل که طبق استانداردهاشون درست نیست، دورش رو خط میکشن. یه حدی از فلکسبیلیتی رو آدم باید داشته باشه به نظر من. چون هیچوقت آدم کاملی نخواهی دید.

من اگه کسی در حقم محبتی بکنه ازش تشکر میکنم و سعی میکنم که جبران کنم در حد توانم. ولی اینطور نیست که اون بخواد بهم توهین بکنه و من چیزی نگم. این رو معادل ذلت میدونم.

اوضاع روابط دوستیمون رو زیاد خوب نمیبینم من. رفتارهای بدی که گاهی میبینم رو نمیدونم چطور باید باهاشون برخورد کنم که بعدا خودم آدم بده به نظر نیام. آخه آدم که عصبانی بشه یا رک بگه حرفشو معمولا آدم بده به نظر میاد.

خدا عاقبت هممون رو به خیر کنه.